Οι υπόδουλοι Έλληνες στα χρόνια της Τουρκοκρατίας είχαν μια μορφή κοινοτικής αυτοδιοίκησης. Οι Τούρκοι την προσάρμοσαν στις δικές ανάγκες τους και πέτυχαν να ελέγξουν καλύτερα τους ραγιάδες και να εισπράττουν ευκολότερα τους φόρους.
Οι κοινοτικοί άρχοντες, (που είναι γνωστοί με πολλά ονόματα, όπως κοτζαμπάσηδες, δημογέροντες, πρόκριτοι, προεστοί κ.ά.) προέρχονταν από εύπορες οικογένειες, εκλέγονταν από το λαό για ένα χρόνο και η εκλογή επικυρωνόταν από τους Τούρκους.
Οι δημογέροντες εκπροσωπούσαν τους Έλληνες, ήταν υπεύθυνοι για τη διατήρηση της τάξης και συνέτασσαν τους φορολογικούς καταλόγους. Πολλές φορές δίκαζαν κτηματικές και άλλες διαφορές ανάμεσα στους κατοίκους της κοινότητας με βάση τα ήθη και έθιμα του τόπου.
Μεγάλο ενδιαφέρον έδειχναν οι κοινότητες για την εκπαίδευση ιδρύοντας διαφόρων ειδών σχολεία.
Πολλές κοινότητες κατάφεραν για διάφορους λόγους να αποσπάσουν από το σουλτάνο το «κοινοτικό προνόμιο». Σε αυτή την περίπτωση πλήρωναν λιγότερους φόρους και γλίτωναν από ποικίλες καταπιέσεις. Πολλές περιοχές όπως το Ζαγόρι, το Μέτσοβο, η Χίος κ.ά γνώρισαν μεγάλη ανάπτυξη.
