Κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας, οι Έλληνες ένιωθαν την ανάγκη να μιλάνε για τους καημούς, τους πόθους και τις ελπίδες τους. Επειδή όμως οι Τούρκοι δεν επέτρεπαν κάτι τέτοιο, κατέφευγαν σε συμβολικές φράσεις και τραγούδια που μπορούσαν να ερμηνευτούν διαφορετικά.
Έτσι φράσεις της εκκλησίας όπως «Χριστός Ανέστη», «Καλή Ανάσταση» ή δημοτικά τραγούδια όπως «Ένας αϊτός περήφανος» ή παραδόσεις όπως της «Γοργόνας» είχαν συμβολικό περιεχόμενο και εκφράζανε την αισιοδοξία ότι ο ελληνισμός δε θα χαθεί.
Με όλα αυτά οι Έλληνες καλλιεργούσαν το εθνικό συναίσθημα και πίστευαν ότι δε θα αργούσε η μέρα της λευτεριάς.
